کد مطلب:50049 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:55

گنجینه پرسمان » قرآن

دعايي از شيخ بهأالدين نقل شده است كه اگر شب جمعه بر چهل گندم بخوانيم بر پشت بام بريزيم هر حاجتي كه داشته باشيم برآورده مي شود؟

معمولاً اينجور دعاها تجربه خود افراد است. دعاهايي كه از طريق سنت پيامبر و ائمه(ع) وارد شده است و سندشان معتبر مي باشد مورد قبول است. در ضمن استجابت دعا منوط به شرايطي است كه به شخص دعا كننده و خود دعا ارتباط دارد. 1- شرايط مناسب روحي دعا كننده، از قبيل تضرّع و تواضع در مقابل پروردگار. 2- مصلحت بودن تحقق خواسته شخص دعا كننده؛ چرا كه در بسياري از موارد تحقق آن خواسته براي شخص سودمند نيست؛ مثلا رسيدن به مقام يا امكاناتي خاص نه تنها به نفع او نيست. بلكه ممكن است مايه دوري او از ايمان و تقوا گردد. 3- فرا رسيدن زمان مناسب براي تحقق مطلوب؛ مثلا ممكن است كه علاقه مند باشد كه يك شخصيت علمي ممتازي باشد و تلاش علمي فراواني كند ولي قطعا در اندك زمان تحقق آن ممكن نيست و سال ها بايد بگذرد تا نتيجه تلاش هاي خود را به دست آورد. 4- اخلاص در نيت و انقطاع كامل به خداوند . چرا كه عطايا به اندازه نيت و اخلاص در آن سرازير مي شوند و در كلام حضرت امير(ع) در نهج البلاغه آمده است: {Hان العطيه علي قدر النيه H}. 5- معقول بودن خواسته انسان. 6- اقدام براي رسيدن به نتيجه و به كارگيري ساير عوامل طبيعي نقش دارنده متناسب با سنن الهي در نظام خلقت. 7- از طرفي خداوند گاهي اجابت مطلوب انسان را به عللي كه صلاح مي داند و بر ما پوشيده است به تأخير مي اندازد يا آن را به گونه اي ديگر تبديل مي نمايد و در واقع به شيوه بهتري اجابت مي شود بدون آن كه ما بدانيم. 8- نكته مهم ديگري كه در اين جا نهفته است استجابت در آيه شريفه معناي بسيار عميقي دارد ولي غالبا برداشت هاي عموم با مفهوم شگرف آن ناسازگار است. ما همواره خيال مي كنيم كه اگر دقيقا همان را كه ما طلب مي كنيم در همان زمان و با همان شرايطي كه مي خواهيم عمل شود دعايمان اجابت گرديده است در حالي كه چه بسا همين پاسخ نيافتن ما اجابت از سوي خدا باشد .يعني خداوند منان با طول دادن اجابت آن خاسته ما را بيشتر به حالت انابه و تضرع در درگاهش نگه مي دارد و اين لطف بزرگي است كه به اين وسيله ارتباط عبد با معبود حفظ مي گردد. در اصول كافي روايت شده است كه خداوند از بس به بنده مؤمن خويش علاقمند است گاهي اجابت حاجت وي را مدت ها به تأخير مي اندازد تا او بيشتر در درگاه خدا التجاء و تضرع نمايد و با خدا رابطه بيشتري برقرار كند واين بهترين خير و بركت براي اوست، در حالي كه اگر به او علاقه چنداني نمي داشت و نمي خواست صداي او را بشنود به ملايك مي فرمود: زود حاجت وي را اجابت كنيد تا ديگر مرا صدا نزند. مولوي مي گويد: {Sآن يكي الله مي گفتي شبي # تا كه شيرين مي شد از ذكرش لبي S} {Sگفت شيطان آخر اي بسيار گو# اين همه الله را لبيك كو؟S} {Sمي نيايد يك جواب از پيش تخت # چند الله مي زني با روي سخت S} {Sاو شكسته دل شد و بنهاد سر# ديد در خواب او خضر اندر خضرS} {Sگفت هين از ذكر چون وامانده اي؟# چون پشيماني از آن كش خوانده اي؟S} {Sگفت: لبيكم نمي آيد جواب # زآن همي ترسم كه باشم رد باب S} {Sگفت آن الله تو لبيك ماست # و آن نياز و سوز و دردت پيك ماست S} {Sترس و عشق تو كمند لطف ماست # زير هر يارب تو لبيك هاست S} براي آگاهي ر.ك: تفسير «الميزان» و «نمونه» ذيل آيه 186 سوره بقره دعا، آيه الله مشكيني اصول كافي، ج 4، كتاب الدعا